wiązanie chemiczne
Encyklopedia PWN
zespół enzymatycznych reakcji oksydacyjno-redukcyjnych zachodzący w wewnętrznej błonie mitochondrium u organizmów eukariotycznych, natomiast u bakterii — w błonie plazmatycznej, katalizowany przez białkowe przenośniki elektronów zawierające: flawiny, centra żelazo-siarkowe i hemy jako grupy prostetyczne;
zdolność kryształów niektórych substancji (np. łyszczyków, soli kamiennej) do pękania (np. pod wpływem uderzenia, nacisku, zmian temperatury) wzdłuż tzw. płaszczyzn łupliwości;
chem. proces, którego celem jest eliminowanie z materiału poddawanego analizie wpływu tych składników, które zakłócają wykonanie analizy chemcznej;
Michaela reakcja
reakcja chemiczna polegająca na przyłączeniu związków z reaktywną grupą metylenową lub metinową (ester malonowy, β-diketony) do związków z aktywnym wiązaniem podwójnym (nienasycone aldehydy, ketony, etery, amidy i nitryle) w obecności katalizatorów zasadowych (alkoholany i węglany litowców i berylowców, amidy);
[r. maıkla],
monomer
związek chemiczny, którego cząsteczki mogą ulegać polimeryzacji z identycznymi lub innymi cząsteczkami (zw. wówczas komonomerami), mającymi tzw. centra aktywne, tzn. wiązanie podwójne lub potrójne, niezbyt trwały pierścień, grupy funkcyjne chemicznie aktywne (np. aminową, karboksylową) albo ruchliwy atom wodoru;
[gr. mónos ‘jedyny’, méros ‘część’],
związki chemiczne o cząsteczkach zawierających grupę nadtlenkową –O–O–, w której tlen występuje na stopniu utlenienia –I, pochodne nadtlenku wodoru H2O2, w którego cząsteczce obydwa atomy wodoru zostały zastąpione atomami metali — n. nieorganiczne, lub grupami org. — n. organiczne;
